மின்னலே

   மின்னலே நீ வந்ததேனடி
என் கண்ணிலே ஒரு காயம் என்னடி
என் வானிலே நீ மறைந்து போன மாயம் என்னடி
சில நாழிகை நீ வந்து போனது
என் மாளிகை அது வெந்து போனது
மின்னலே என் வானம் உன்னை தேடுதே
மின்னலே நீ வந்ததேனடி
என் கண்ணிலே ஒரு காயம் என்னடி
என் வானிலே நீ மறைந்து போன மாயம் என்னடி
சில நாழிகை நீ வந்து போனது
என் மாளிகை அது வெந்து போனது
மின்னலே என் வானம் உன்னை தேடுதே

கண் விழித்து பார்த்தபோது கலைந்த வண்ணமே
உன் கைரேகை ஒன்று மட்டும் நினைவுச்சின்னமே
கண் விழித்து பார்த்தபோது கலைந்த வண்ணமே
உன் கைரேகை ஒன்று மட்டும் நினைவுச்சின்னமே
கதறி கதறி எனது உள்ளம் உடைந்து போனதே
இன்று சிதறிப்போன சில்லில் எல்லாம் உனது பிம்பமே
கண்ணீரில் தீ வளர்த்து காத்திருக்கிறேன்
உன் காலடி தடத்தில் நான் பூத்திருக்கிறேன்

மின்னலே நீ வந்ததேனடி
என் கண்ணிலே ஒரு காயம் என்னடி
என் வானிலே நீ மறைந்து போன மாயம் என்னடி
சில நாழிகை நீ வந்து போனது
என் மாளிகை அது வெந்து போனது
ஓ...மின்னலே என் வானம் உன்னை தேடுதே

பால்மழைக்கு காத்திருக்கும் பூமி இல்லையா
ஒரு பண்டிகைக்கு காத்திருக்கும் சாமி இல்லையா
பால்மழைக்கு காத்திருக்கும் பூமி இல்லையா
ஒரு பண்டிகைக்கு காத்திருக்கும் சாமி இல்லையா
வார்த்தை வர காத்திருக்கும் கவிஞன் இல்லையா
நான் காத்திருந்தால் காதல் இன்னும் நீளும் இல்லையா
கண்ணீரில் தீ வளர்த்து காத்திருக்கிறேன்
உன் காலடி தடத்தில் நான் பூத்திருக்கிறேன்

மின்னலே நீ வந்ததேனடி
என் கண்ணிலே ஒரு காயம் என்னடி
என் வானிலே நீ மறைந்து போன மாயம் என்னடி
சில நாழிகை நீ வந்து போனது
என் மாளிகை அது வெந்து போனது
மின்னலே என் வானம் உன்னை தேடுதே                                       

விதியின் நிழல்..!"

"விதியின் நிழல்..!"

என் இயற்கையே...!!

சூழும் சூழல் சுழலில் உழலும்
பாழும் மனம் பதியை வெறுக்கும்
சதியைச் சூழும் சதியில் வெதும்பும்
விதியும் வினையும் கொன்ற உயிர்...!

நனையும் பயிர் தணியும் தாகம்
அணையும் உயிர் தணியும் மோகம்
துணியும் மனம் துறக்கும் பாசம்
அணையும் உடல் அணைக்கும் உயிர்...!
 

இப்பாழ் பிறவி எப்பாழ் பட்டு 
முப்பாழ் வினை முடிக்கும் தொட்டு
புல்லுறை பனியுறை புனித சீவன்
கதிறுறை சுடரில் காணாமல் போகுமுயிர்...!
  

பூவென்றும் பிஞ்சென்றும் காய்யென்றும் கனியென்றும் 
காணாது காற்றும் காலமும் விதியும்
மடைதிறக்க பாயும் நதியாய் ஓடி
நடைதளர்ந்து முடியும் வாழ்க்கையற்ற யாக்கை...!
   

 தள்ளாடும் பூவில் ததும்பும் தேனைத் 

அள்ளிப் பருக அலையும் சீவனை
அலைகழிக்கும் காலம் காற்றில் ஒழுகும்
துளியில் உயிர்கறைய நடுங்கும் உடல்...!
 

குணம் நிறம் மனம் கூடுக்குக்கூடு
மாறும் மாயம் அறிந்திலேன் ஆகின்
மாற்று உபாய மறிந்து மாற்றிடுவேன்
மாறா நினைவில் மாயும் உலகை.

 

நிலையில்லா நினைப்புகளின் அலைக்கழிப்பு - மறதி
நினைத்த ஒன்றில் நிலைத்திருத்தல் - உறுதி      
சதையும் எலும்பும் சாகக் கூடும் 

சகத்தி(தீ)யே அகத்துள் வாழும் அன்பு...?                 

மனமே...!

     

மனமே...!

மனமே...!
மறத்துப் போ,- முடிந்தால்
மரித்துப் போ.


நினைவென்னும் திராவகத்தீயில்
நிதம் வெந்து மனம் நொந்து
நினைவற்றுப் போக
நீ எதற்கு..?


விழியே...!
பார்வையற்றுப் போ.
மனதின் நினைவுகளுக்கு
கண்ணீர் ஊற்றி வளர்க்க
நீ எதற்கு..?


எண்ணங்களுக்கு எரிபொருள் ஊற்றி
உள்ளத்தை தகிக்க
உணர்வுகளில் தீ மூட்டும்
நீ எதற்கு..?

ஓ.. மனமே..!
என் உணர்வுகளின் வேர்களில்
உன் திராவகம் ஊற்று.
மிச்சம் இருக்காவண்ணம்
எச்சத்தையும் எரித்து விடு.
கனவுகள் அற்றுப்போகட்டும்
கண்ணீர் வற்றிப்போகட்டும். 

மனமற்றுப் போக
மௌனத்தின் சூனியத்தில்
மையம் கொள்கிறேன்.
மௌனமே பெரும்சப்தமாய்
என் மௌனம் கலைக்கிறது.









ஓசையில்லா ஒரு வெளித் தேடுகிறேன்.

ஆசையில்லா திருக்க அங்கேனும் கூடுமோ...?!
அரவத்தின் மடியில் அமர்கிறேன் அவசரமாய்
அதுவும் தீண்டாமல் "தீண்டாமை" வளர்க்கிறது.

கொடியது கவலை என்றால்..? அதனினும்

கொடியது அதன் மூலம் அன்றோ...!
விடமே தீண்டாமல் விட்டு வைக்க
விதியின் வலிமை என்ன சொல்ல...?

வியாபாரம்தான் வாழ்க்கை என்றால் இங்கு
விலைமகள் எல்லாம் உத்தமிகள்தான்,- விதியே
வாழ்க்கையே வியாபாரம் என்றால் மண்ணில்
குலமகள் எல்லாம் விலைமகள்தான்,- நிலமகளே


நீ சொல்... 

இருவருக்கும் என்ன வித்தியாசம்...?


ஒருத்தி விலைப் போகிறாள்.
ஒருத்தி விலைப் பேசுகிறாள்.    
ஒருத்தி சில்லரை வியாபாரி.
ஒருத்தி மொத்த வியாபாரி.


பண்பும் அன்பும் பயனற்றுப்போகும் வாழ்வில்
பணம்தான் பெரிதென்றால் குணம் செத்துப்போகும்
குணமில்லா விடத்து குலம் எதற்கு..?
குன்றுபோல் இருக்கும் பணம் எதற்கு..?

 

நிலம்விட்டுப் போகும் நாளில் நீ
நிலைத்ததாய் கொண்டு போவதென்ன...? இங்கே
நிழலும் வாரா நிலையற்ற வாழ்வுக்கு 

நித்தமும் ஏமாற்றும் பிழைப்பெதற்கு..? சொல்...                                  

திருமண வாழ்த்து

  

                  திருமண வாழ்த்து

கரும்புச்சாறில் கற்கண்டு கலந்து இன்பத்தேன்
கலந்து இதமாய் அமுது படைக்க
அன்னவள் வருகிறாள் அன்ன நடையில்
அன்பில் நனைத்து ஆரத்தழுவு தம்பி

உன்னை உலகமென ஒப்படைத்தாள் தன்னை
உவப்புடன் உரிமைக் கொள் உலகறிய
இப்புவியுள் இன்பம் துய்க்க இன்முகம்
முழுதும் புன்னகை ஏந்தும் பொற்கொடி


மருத நிலத்து மருக்கொழுந்து அவள்
குறிஞ்சி நிலத்து மானடா நீ
விருந்துக்கா பஞ்சம்,- அரும்பும் ஆசைகள்
துளிர்த்து செழிக்க தோட்டம் இருக்கு

கனிந்த காதல் நம் கலாச்சாரம்
கனியும் கனிச்சாறு ஒழுகும் அன்பில்
நனையும் நீவிர் நாணியும் போவீர்
அன்னையும் பிதாவும் அகமகிழ வாழ்வீர்

பிள்ளையும் பெரும் பேறுகளும் பெறுவீர்
முத்தமிழ் நம் சொத்து முக்கண்ணன்
நம் கடவுள் பிள்ளைப் பேசும்
பிஞ்சுத் தமிழ்க்கேட்டு நெஞ்சு நிறை.

குடும்பப் பெருமை குலப் பெருமை
அரும்பும் மொட்டுக்கு பாட்டன் சொத்து
அழியாமல் காத்து வளர்த்து காப்பாற்று
குழந்தையோடு குலப் பெருமை வளமையும்

சங்கத் தமிழ் சங்கு பாலில்
சங்கம மாகட்டும் தாய்ப்பாலும் தாய்மொழியும்
நம் கண்கள் மறந்து விடாதே....
பிறவிப்பயன் பெற்றவனே "சக்தி"யின் கொற்றவனே. 

ஆனந்தக் கடலில் ஆழ்க்காதல் மூழ்கி
அனுபவ முத்தெடுக்க வாழ்க்கை வளம்
அள்ளி நலம் யாவும் வழங்கட்டும்
அன்பனே தம்பி சுகம் காண்பாய்.

ஊராரும் உற்றாரும் போற்ற ஊரில்
மாற்றாரும் மெச்ச இருவரும் இணைந்து
நல்லற மென்னும் இல்லறம் அமைக்க
ஆசீர்வாதங்களுடன் அன்பு அண்ணன்
                                                            

பொக்கிசப் புருசன்..

 

"பொக்கிசப் புருசன்..."

                                        

புரட்சிக்காரனுக்கு பொண்டாட்டி நான்.
மிரட்சியின் பிடியில்....
பொழுதுகள் யாவும்
புரட்சியாய்..

கட்டியணைக்கும் வேளையிலும்
காரல்மார்க்ஸ் பேசுகிறான்.
கட்டாந்தரையில் உருண்டபடி
கம்யூனிசம் வீசுகிறான்.
முத்தங்கள் கூட...
முரட்டுத்தனமாய்..!!

அவனும் ஓர்க்காலத்தில்
மெல்லுடலிதான்...
ஆங்காங்கே சந்தித்த அவலங்கள்
அவனையும் சிந்திக்க வைத்தது

சீர்கெட்டச் சமூகம் சிந்தித்தே
சிந்தனைக்குள் தேள் கொட்ட
சீறும் சிறுத்தையானான்.

இறுக்கமான அவன் பிடியில்
இன்னும் இருக்கிறது...
அதிகமான "காதலும்" அதனுள்
"அடக்கமான" காமமும்.

பள்ளிகளின் பாசிசக் கொள்கை
பணக்கார வர்க்கத்தின் ஏகோபித்த
ஏகாதிபத்தியம் எதற்கென கேட்கிறான்..?

பிஞ்சுகளின் நெஞ்சில் நஞ்சுகள்
தடவும் நாக்குபூச்சிகள்...
நாளைய சமூகத்தின் நச்சுப்பாம்புகள்.

பொருளாதாரம் மட்டுமே வாழ்க்கையென
போதிக்கும் புளுகுமூட்டைகள்.
மனிதம் கொன்று அறிவியல் பேசும்
அறிவிலிகள் மனித அரைகுறைகள்.

மலரினும் மெல்லிய இதயம் அவனுக்கு.
வல்லூறுகளின் நகக்கீறல் விழுந்தே
வழுக்குப் பாறையாகிப் போனது.

மார்த்தழுவும் வேளையிலும்
மார்க்சிசம் போதிக்கிறான்
பெண்ணியத்தை ஆண்டுகொண்டே
மண்ணியத்தை தேடுகிறான்.

இருட்டுக்குள் இருந்தாலும்
வெளிச்சம் வீசும் அவன் விழிகள்
சமூக இருட்டை சாடுகின்றன.

அடுப்படியில் எட்டிப் பார்க்கும்
அவனது சமதர்ம கொள்கைகள்.
அரிசிக் கல் பொருக்கி அறுவாமனையில்
காய் நறுக்கி ஆசையாய் உதவிகள்...

சிந்தனைக்குள் வாழ்ந்தவன்
"சிந்தனைகள் வாழ்க்கை" என்றான்
அவன் சிந்தித்தவாறே "நின்றான்".

அவனை முந்தானைக்குள் முடிஞ்சுக்கோ
என்ற என் தாய்க்கு எப்படிச் சொல்வேன்..?
அவன் காட்டாற்று வெள்ளம் என்று.
    
"சமதர்ம சமூதாயம்" அவன் இலட்சியம்
குறைந்தபட்சமாய் "மனிதாபிமானம்" கேட்கிறான்.
உயிர்ப் போகும் வேளையிலும் உதவாத
உயரதிகாரிகளின் சுயநலம் சாடுகிறான்.

சிறுதுரும்பும் நகர்த்தாத கைகளுக்கு
வாய்ப்போர் எதற்கென ஏளனம் பேசுகிறான்.
வாடிக் கிடக்கும் சமூகத்தை...
நாடிக்கிடக்கிறது அவன் மனம்.

இப்போது உணர்கிறேன்...
தன்னலம் பேசும் சமூகத்தில்
பிறர்நலம் பேணும அவன்....

எனக்கு.....................
           
பொக்கிசப் புருசன்.

பொல்லாத மனுசன்.                                                                           

வானம் வசப்படும்...

   

காலங்கள்
கரைந்தோடுகிறது
அதில் கவலைகளை களைந்தெடுக்க
கடினப்பட்டுப் போகிறோம்...
நொடிக்கொரு நினைவு
மணிக்கொரு  மறதி 
மாதத்திற்கு ஒரு துன்பம்
என நம் இதயத்தை
நாமே ஏழ்மையாக்கி விடுகிறோம்...
காக்கை கூட்டுக்குள்ளே தான்
மணிக்குயில் பிறக்கிறது..!
சேற்றின் வாசத்தில் தான்
செந்தாமரை மலர்கிறது..!
மூச்சடக்க பயந்தால்
முத்து குளிப்பது சுலபமாகாது...
விதைப்போல் வீழ வேண்டும்
அழிவதற்காக அல்ல
ஒவ்வொரு முறையும் எழுவதற்காக...
வாழ்க்கையில் முயற்சி இல்லையேல்
இதயமே நம்பிக்கையற்றுப் போகும்...
விதைக்கவே மறந்து விட்டு
அறுவடை நாட்களை எதிர்பார்ப்பதா?
இருட்டே இல்லாமல் போனால்
நீ விடியலைத் தேடி ஓடியிருப்பாயா?
முயற்சிகள் இருக்கிற இடத்தில் தான்
வெற்றிகள் முரசு கொட்டுகின்றன...
அதற்காக
கொஞ்சம் முயற்சித்து பாருங்கள்
இமயம் வளைந்துக் கொடுக்கும்...
வானம் வசப்படும்...

                                  

"எனக்கு மட்டும் ஏன் இப்படி "

 "எனக்கு மட்டும் ஏன் இப்படி ஆகிறது" என்று விசும்பும் நிறைய குரல்களை
நாம் கேட்டிருப்போம். அதையே கேட்டு, கேட்டு- அல்லலுரும் நிறைய
மனிதர்களையும் நாம் பார்த்திருப்போம். யாரெல்லாம் இப்படி சொல்ல
கேட்கிறோம் என்று பார்த்தால், ஏமாற்றங்களையே அனுபவிப்பவர்கள் மற்றும்
தோல்விகளையே சுவாசிப்பவர்கள்... அலைகழிக்கப் படுபவர்களில் சில
சதவிதத்தினர்.

அதே நேரம் இன்னொரு கேள்வியும் மனதில் எழக்கூடும். ஏமாற்றங்களை அனுபவிக்கும் எல்லோரும் அல்லது தோல்விகளை சந்திக்கும் எல்லோரும் - இப்படி தான் கேட்டு கொள்வார்களா என்று பார்த்தால் - பதில் -இல்லை என்று தான் தெரிய வரும். எதிர் நிச்சல் குறித்த எண்ணமில்லாதவர்கள் மாத்திரமே- "எனக்கு மட்டும் ஏன் இப்படி" என்று கேட்க கூடியவர்களாக இருப்பார்கள். சின்ன, சின்ன விஷயத்திற்கு கூட, அற்ப காரணத்திற்காக கூட, "எனக்கு மட்டும் ஏன் இப்படி" என்று புலம்புவார்கள்.

ஒரு சின்ன உதாரணம்... பேருந்து நிறுத்ததில், பேருந்திருக்காக காத்திருக்கும் போது - தமக்கான பேருந்து வர தாமதமானால் கூட, "எனக்கு மட்டும் ஏன் இப்படி" என்று பதட்டப்பட ஆரம்பிப்பார்கள். நிச்சயம் பல நேரம், இவர்களின் செயல்பாடுகள்- பிறருக்கு வேடிக்கையாகவே தான் இருக்கும். அதுவே சில நேரம் எரிச்சலானதாகவும் மாறக் கூடும். இவரை போலவே, அந்த பேருந்துக்கு- குறைந்த பட்சம் பத்து பேராவது காத்திருக்க கூடும். ஆனால் வேறு எவருமே இவரை போல், பதட்டமடைந்திருக்க மாட்டார்கள். இவர்களுக்கு மட்டும் ப்ரத்யோக பதட்டம்.

வாழ்க்கையில், நடக்கும் நிறைய விஷயங்கள், "எனக்கு மட்டும் ஏன் இப்படி"
என்று கேட்கும் ரீதியில் தான் அமையப் பெற்று இருக்கும் என்பதை மறுக்கவும்
இயலாது. அதை தவிர்க்கவும் இயலாது. நம்மை விட பலவீனமானவன் வெல்லும் போதும், நம்மை விட திறமை குன்றிய நபர் ஜெயிக்கும் போதும் - இந்த விசும்பலை தவிர்க்க முடியாது. அவனால் பலவீனமாக இருந்து கொண்டும், எப்படி ஜெயிக்க முடிந்தது என்று தான் பார்க்க வேண்டுமே ஒழிய, "எனக்கு மட்டும் ஏன் இப்படி" என்று கேட்டு கொண்டு மாத்திரம் இருந்து விடலாகாது.

அது நமது பலவீனத்தை வெளியே காட்டுவது போலாகி விடும். அவன் பெரிய புலம்பல் கேஸ் என்கிற விமர்சனத்துக்கு ஆளாக நேடும். இந்த விஷயத்தில், வெறுமனே புலம்பிக் கொண்டு, கண்ணை மூடிக் கொண்டிருப்பது சரியல்ல. கண்ணை திறந்து பார்க்க வேண்டும். பல நேரம் நாம் அக்கம் பக்கங்களை சரியாக பார்ப்பதில்லை.

உதாரணத்திற்கு, சிக்கன் குனியா எல்லோருக்கும் தான் வந்தது. " "நமக்கு
மட்டும் வந்த மாதிரி" புலம்பலாமா. கண்களை திறந்து, "நமக்கு மட்டும் தான்
இப்படியா" அல்லது "நம்மை சுற்றி உள்ளவர்களுக்கும் இப்படியா" என்று
பார்த்தால் தான், யார் யாருக்கெல்லாம் என்ன என்ன நேருகிறது, நமக்கு
என்னவெல்லாம் நேர்ந்தது என்பதையும் அறிய முடியும்.

ஒரு சிக்கலில் இருந்து பிறர் எப்படி மீள்கிறார்கள்... நாம் மட்டும் ஏன் மீளாமல் தவிக்கிறோம் என்பதும் அறியக்கூடியதாக இருக்கும். அப்போது நமது "நமக்கு மட்டும் ஏன் இப்படி" என்கிற கேவல், அனாவசியமானதாய் தோன்றும். நிறைய விஷயங்கள், பார்க்கின்ற பார்வையில் தான், பெரிது, சிறிதாக வடிவம் பெறும்.

இயக்குனர் K.பாலச்சந்தர், நாகேஷ் மூலம்- ஒரு திரைப்படத்தில் சொன்ன விஷயம் இது தான். அது யாதென்றால், "ஒரு சிறு கல்லை, கண்ணுக்கு மிக அருகாமையில் வைத்து பார்த்தால், மிக பெரிய மலையை போல் பிரம்மாண்டமானதாய் தோன்றி நம்மை அச்சுறுத்தும். அதே கல்லை சற்று தள்ளி வைத்து பார்க்கும் போது, அது ரெம்ப சின்னக்கல் என்பது தெரிந்து, "ச்சீ... போயும் போயும் இதற்கா அச்சப்பட்டோம் என்று தோன்றும்.

இந்த அலசி ஆராயும் பண்பு நம்மை நிச்சயம், "நமக்கு மட்டும் ஏன் இப்படி " என்று புலம்ப செய்யாது. நம்மை வீணே அச்சுறுத்தும், பல விஷயங்களில் இருந்து நாம் நிச்சயம் வெளியே வர முடியும். அதீத வெற்றி- சிலருக்கு மட்டுமே வாய்க்கிறது. அந்த வெற்றியை, ஒரு வேளை நாம் அடைய நேர்ந்தால், "எனக்கு மட்டும் ஏன் இப்படி வெற்றியாக வருகிறது" என்று கேட்போமா. நிச்சயம் கேட்கவே மாட்டோம். அப்படியே வேறு யாராவது - வியப்பாக கேட்டால், "முயற்சிக்கிறேன். அதனால் வெற்றி பெறுகிறேன்" என்பதே நம் பதிலாக இருக்கும்.

அதே போல் தான் தோல்வி, கஷ்டம், பிரச்சனை என்று மனதை நெருடும் பல, நம்மை அன்மிக்கும் போது, "எனக்கு மட்டும் ஏன் இப்படி" என்று கேட்டு விடக்கூடாது. அப்படியே ஏன் சோர்ந்து போனிங்க என்று யாராவது கேட்டால், "சரியாக பிரச்சனையை கையாளாததால் மேலும் சிக்கல்... போட்டியை சரியாக உணராத தால் தோல்வி" என்று பின்னடைவின் காரணத்தை சொல்லி, அதற்கு பிராயச்சித்தம் காண வேண்டுமே ஒழிய, "எனக்கு மட்டும் ஏன் இப்படி" என்று புலம்பி கொண்டிருப்பது, எந்த விதத்திலும் நமக்கு பெருமை சேர்க்காது.

எல்லோருக்கும் நிகழ்வதே நமக்கும் நிகழ்கிறது. நமக்கு நடப்பதே பிறருக்கும் நடக்கிறது. சந்தோஷத்தை மட்டுமே வரமாய் வாங்கியவர் எவரும் இல்லை. மிகச் சிறந்ததையே, "சிறந்தது" என்று ஒப்புக்கொள்ளாத. ஏற்றும் கொள்ளாத உலகம் அல்லது மனித மனம், சிறப்பற்ற ஒன்றை சிறந்தது என்று எப்படி சொல்லும்.

பொதுவான சில அடிப்படை உண்மைகளை நாம் உணர்ந்து கொண்டால், "எனக்கு மட்டுமே ஏன் இப்படி" என்று கேட்க வேண்டிய அவசியமே இல்லாமல் போகும்

மனநிலையா... சூழ்நிலையா...

 தவறு செய்பவர்களை பற்றி பேசும்போது, சிலர் சொல்வார்கள். "சந்தர்ப்பங்கள் வாயக்காத காரணத்தால் தான் எல்லோரும் தப்பு பண்ணாம்ம இருக்காங்க" என்று. அதாவது யோக்கியனாக இருப்பதற்கு காரணம் சூழ்நிலை தானே ஒழிய மனநிலை அல்ல என்பது போல்... இன்று இப்படி சொல்லிக் கொள்ளுவதும் ஒரு வாடிக்கையான விஷயமாகி விட்டது. "யாரு தான் தப்பு பண்ணல. எல்லோரும் தான் தப்பு பண்றாங்க. மாட்டாத வரைக்கும் எல்லோரும் நல்லவர்கள்"... 

தவறுகளுக்கு நியாயம் கற்பிக்கும் வார்த்தைகள். சரி. "யாரு தான் தண்ணியடிக்கல"... "யாரு தான் லஞ்சம் வாங்கல"... "யாரு தான் _________ போகல"... அதாவது யாருமிங்கே யோக்கியர்கள் இல்லை என்கிற தொணியில் வரும் வாசகங்கள்... இது எந்தளவுக்கு உண்மை... எந்தளவுக்கு பொய். 

பல வருஷங்களுக்கு முன் நான் படித்த ஒரு கதையில் இந்த மாதிரி ஒரு சூழ்நிலை வரும். காதலனும் காதலியும் தனித்திருக்கும் வாய்ப்பு கிட்டும். அப்போது காதலன் காதலியிடம் அத்து மீறத்துடிப்பான்- தவறான நோக்கத்தோடு வரும் அவனை உதறி விடுவாள். அப்போது அவன் சொல்வான். "தவறு செய்யக்கூடிய வாய்ப்பு கிடைக்காததால் தான்

சுயபரிசோதனை

  

வாழ்க்கையில் தோல்வி அடைந்த பெரும்பாலோரை பார்த்தால் ஒரே ஒரு விஷயம்
மட்டும் சரியாக விளங்கும். அது.. எவனொருவனுக்கு சுயபரிசோதனை குறித்த
விழிப்புணர்வு இல்லையோ அவன் தோல்வியையே தழுவுவான். சரி. வெற்றி பெற்ற
எல்லோரும் சுயபரிசோதனை செய்பவர்கள் தானா. இல்லை தான். வெற்றி பெற்ற
எல்லோரும் சுயபரிசோதனை செய்தவர்கள் தானா என்று சொல்ல முடியாது. சிலருக்கு இயல்பாகவே
எல்லா ஆற்றலும் இருக்கும். அது இயல்பாக வெற்றியை கொடுத்து விடும். அழகாய்
இருப்பவருக்கு மேக்கப் தேவையில்லை தானே. தனி மனிதனுக்கு மட்டும் தான்
சுயபரிசோதனை தேவையா. இல்லை. தோற்று கொண்டு இருக்கும் ஒரு விளையாட்டு
குழுவுக்கு, விற்பனை சரிவை சந்தித்து கொண்டு ஒரு பத்திரிகை, ப்ளாப்
படத்தை தந்து கொண்டு இருக்கும் ஒரு பட நிறுவனம் என்று எல்லோருக்கும்
சுயபரிசோதனை அவசியம் தேவை. இந்தியா போன்ற ஒரு தேசத்திற்கு கூட
சுயபரிசோதனை அவசியப்படுகிறது. அப்படி தன்னை இந்தியா சுயபரிசோதனை
செய்யவில்லை எனில் ஏமாளி தேசமாக மாறக்கூடிய சூழல் உள்ளது. இலங்கை ராணுவம்
தன்னை மிகச் சரியாக, மிகைப் படுத்திக் கொள்ளாமல் சுயபரிசோதனை செய்து
பார்த்ததால் தான் இன்று மிகப் பெரிய ராணுவ வெற்றியை பெற்று நிம்மதி
பெருமூச்சு விடுகிறது. ஒரு வேளை புலிகள் தங்களை நல்லப்படி சுயபரிசோதனை
செய்து-தங்களால் எது முடியும், எது முடியாது என்பதை மிக ஆழமாக, மிக
நேர்மையாக கண்டுணர்ந்து இருந்தால் வெல்ல முடியாதவர்களாக இருந்து
இருப்பார்கள். மேலும் அமெரிக்காவிற்கும் சுயபரிசோதனை அவசியம் தேவை.
அழிவு, அழிவு, மிகப்பெரிய அழிவையும் பார்த்து கொண்டு, பொருளாதார ரீதியாக
அடிவாங்கி கொண்டு- இன்னும் தனது ஆதிக்க போக்கை கைவிடாமல் இருப்பது...
எதிர்கால அமெரிக்காவை பாதிக்கும். சரி... நான் இனி தனி மனித
சுயபரிசோதனைக்கு வருகிறேன் . சுயபரிசோதனையின் முதல் பாடமாக நான் கருதுவது-
நம்மால் எது முடியும், எது முடியாது என்பதை நேர்மையாக கண்டுணர்வது. நான்
ப்ளஸ்டூ வில் 55 சதவிதம் மதிப்பெண் பெற்று இருந்தேன். எனக்கு 3rd குருப்
கொடுத்தார்கள். என் அப்பா 1st குருப் கேட்டார். மறுத்து விட்டனர்."உங்க
பையன் வாங்கின மார்க்க்கு இந்த குருப் தான் தர முடியும்" என்றனர். என்
அப்பா சுமாரான ஸ்கூலில் ஒன்றில் பஸ்ட் குருப்பிலேயே சேர்த்து விட்டார்.
நான் அந்த 15 வயதிலேயே என்னை உணர்ந்து இருந்தேன். என் அறிவை பற்றி எனக்கு
தெரிந்து இருந்தமையால் "அப்பா வேணாம். என்னால் படிக்க முடியாது"என்றேன் ஆனால்
அப்பா கேட்கவில்லை. விளைவு. நான் ப்ளஸ் டூவையே தாண்டவில்லை. அதற்காக
வருத்தப்படவில்லை. பின்னாளில் வேறு வகையில் வந்த வெற்றிகளால்-
கல்வியற்றதால் வந்த வெற்றிடம் மறைந்து போனது. தெரிந்தோ, தெரியாமலோ
இயல்பாகவே சுயபரிசோதனை எனும் அம்சம் என் ரத்தத்தோடு கலந்துவிட்டது.
சுயபரிசோதனை என்பது எங்கேயெல்லாம் தேவைப்படுகிறது. அதற்கு வரையறை எல்லாம்
உண்டா. சுயபரிசோதனைக்கு வரையறை எல்லாம் கிடையாது. அது எல்லா நிலையிலும்,
எல்லா இடத்திலும் தேவைப்படுகிறது. உதாரணமாக திருமணத்திற்கு கூட
சுயபரிசோதனை தேவைப்படுகிறது. அதை நம்மவர்கள் வெகு அழகாக "தகுதி" என்று
சொல்வார்கள். ஒரு நிறம் குறைவான பையன், மிக மிக அழகான பெண்ணை தான்
திருமணம் செய்வேன் என்று அடம் பிடிப்பது கூட சுயபரிசோதனை செய்யாததன்
விளைவு தான். அதன் விளைவு என்னாகும். பெண் பார்த்து கொண்டே இருக்க
வேண்டியது தான். அழகான பெண் அமைந்தாலும் அமையலாம். அமையாமலும் போகலாம்.
மனநல மருத்துவர் கூட உங்களை சுயபரிசோதனை செய்கிறார். ஒன்றை செய்வதற்கு
மட்டும் சுயபரிசோதனை தேவையாய் இருப்பதில்லை. ஒன்றை செய்யாமல்
விடுவதற்கும் சுயபரிசோதனை தேவைப்படுகிறது. வெற்றி பெறுவதற்கு மட்டும்
சுயபரிசோதனை தேவையாய் இருப்பதில்லை. தோல்வியில் இருந்து தவிர்ப்பதற்கும்
சுயபரிசோதனை தேவையாய் உள்ளது. குருட்டாம் போக்கில் ஜெயிப்பது வெகு சிலரே.
முட்டி மோதி, கஷ்டப்பட்டு, ரணப்பட்டு வெற்றி பெறுபவரே அதிகம். நாம்
இரண்டாமவரை தான் உதாரணமாக எடுத்து கொள்ள வேண்டும். ஆனால் நம்மவர்களின்
துரதிருஷ்டம். முதலாமவரை உதாரணமாக எடுத்து கொண்டு குருட்டுத் தனமான
வெற்றிக்கு ஆசைப்படுகிறோம். இது கூட சுயபரிசோதனை செய்து பார்க்காததன்
விளைவே. புத்தகக் கண்காட்சிக்கு போனால் தன்னம்பிக்கையை வலியுறுத்தும்
நூல்களும், தோல்வியில் இருந்து தப்பிப்பது எப்படி போன்ற வகை நூல்களும்,
வெற்றி பெறுவதற்கான ஆலோசனை நூல்களும் நிரம்பி வழிகின்றன. புத்தகம்
படிப்பதால் மட்டும் ஒருவனுக்கு தன்னம்பிக்கை வந்து விடுமா.. இந்த நூலை
படிப்பதால் மட்டும் ஒருவன் வெற்றி பெற முடியுமா.. சில இடத்தில்
வகுப்பெடுக்கிறார்கள், இரண்டு மணி நேர கிளாஸ்.. 500 ரூபாய் கட்டணம்.
எதற்கு என்று கேட்கிறீர்களா. தன்னம்பிக்கைவளர கோச்சிங். வெற்றியாளானாக
வர கோச்சிங். மனிதனுக்கு இயல்பாக இருக்க வேண்டிய குணங்கள் எல்லாம்
வகுப்பெடுத்தால் தான் வரும் என்பதெல்லாம் கொடுமையான விஷயம் தான். எனக்கு
சுயபரிசோதனை பற்றி ஒன்றும் தெரியாது... அந்த அளவுக்கு எனக்கு விபரம்
தெரியாது என்று எவரேனும் (எனக்கு விபரம் தெரியாது என்று ஒருவர் உண்மையை
ஒத்து கொள்வதே சுயபரிசோதனையின் வெளிப்பாடு தான். எனக்கு எல்லாம் தெரியும்
என்று பாவனை செய்வதற்கு இது எவ்வளவோ மேல்) உங்களால் சுயபரிசோதனை செய்ய
முடியாது என்று கருதினால்- உங்கள் பலம், பலவீனம் தெரிந்த உங்கள் நலம்
விரும்பியிடம் (நண்பராக, மனைவியாக ஏன் உங்கள் பெற்றோராக கூட இருக்கலாம்.
ஆனால் உண்மையிலேயே உங்கள் நலம் விரும்பு பவராக இருக்க வேண்டும் ) உங்கள்
இடத்தில் அவர் இருந்து கொண்டு- தன்னை உங்களாக பாவித்து கொண்டு உங்களை
சுயபரிசோதனை செய்வார். பிறகு நீங்கள் எது செய்ய வேண்டும், எது செய்ய
கூடாது என்று அவர் சொல்வார். உங்களுக்கு அவர் உண்மையாக இருப்பின் நீங்கள்
வெற்றி பெறுவீர்கள். நண்பர்களால், மனைவியால் வெற்றி பெற்றது இப்படி தான்.
ஆடை இல்லாதவன் மட்டும் அரை மனிதன் அல்ல. தன்னை தானே சுயபரிசோதனை செய்து

கொள்ளாதவனும் அரை மனிதனே.