மனமே...!

     

மனமே...!

மனமே...!
மறத்துப் போ,- முடிந்தால்
மரித்துப் போ.


நினைவென்னும் திராவகத்தீயில்
நிதம் வெந்து மனம் நொந்து
நினைவற்றுப் போக
நீ எதற்கு..?


விழியே...!
பார்வையற்றுப் போ.
மனதின் நினைவுகளுக்கு
கண்ணீர் ஊற்றி வளர்க்க
நீ எதற்கு..?


எண்ணங்களுக்கு எரிபொருள் ஊற்றி
உள்ளத்தை தகிக்க
உணர்வுகளில் தீ மூட்டும்
நீ எதற்கு..?

ஓ.. மனமே..!
என் உணர்வுகளின் வேர்களில்
உன் திராவகம் ஊற்று.
மிச்சம் இருக்காவண்ணம்
எச்சத்தையும் எரித்து விடு.
கனவுகள் அற்றுப்போகட்டும்
கண்ணீர் வற்றிப்போகட்டும். 

மனமற்றுப் போக
மௌனத்தின் சூனியத்தில்
மையம் கொள்கிறேன்.
மௌனமே பெரும்சப்தமாய்
என் மௌனம் கலைக்கிறது.









ஓசையில்லா ஒரு வெளித் தேடுகிறேன்.

ஆசையில்லா திருக்க அங்கேனும் கூடுமோ...?!
அரவத்தின் மடியில் அமர்கிறேன் அவசரமாய்
அதுவும் தீண்டாமல் "தீண்டாமை" வளர்க்கிறது.

கொடியது கவலை என்றால்..? அதனினும்

கொடியது அதன் மூலம் அன்றோ...!
விடமே தீண்டாமல் விட்டு வைக்க
விதியின் வலிமை என்ன சொல்ல...?

வியாபாரம்தான் வாழ்க்கை என்றால் இங்கு
விலைமகள் எல்லாம் உத்தமிகள்தான்,- விதியே
வாழ்க்கையே வியாபாரம் என்றால் மண்ணில்
குலமகள் எல்லாம் விலைமகள்தான்,- நிலமகளே


நீ சொல்... 

இருவருக்கும் என்ன வித்தியாசம்...?


ஒருத்தி விலைப் போகிறாள்.
ஒருத்தி விலைப் பேசுகிறாள்.    
ஒருத்தி சில்லரை வியாபாரி.
ஒருத்தி மொத்த வியாபாரி.


பண்பும் அன்பும் பயனற்றுப்போகும் வாழ்வில்
பணம்தான் பெரிதென்றால் குணம் செத்துப்போகும்
குணமில்லா விடத்து குலம் எதற்கு..?
குன்றுபோல் இருக்கும் பணம் எதற்கு..?

 

நிலம்விட்டுப் போகும் நாளில் நீ
நிலைத்ததாய் கொண்டு போவதென்ன...? இங்கே
நிழலும் வாரா நிலையற்ற வாழ்வுக்கு 

நித்தமும் ஏமாற்றும் பிழைப்பெதற்கு..? சொல்...